Niedzielny kącik poetycki

 

Nieubłaganie zbliżają się chłodne dni. Czas sięgnąć po Rękawiczkę. Tego coraz bardziej potrzebnego elementu garderoby dostarczy nam niemiecki poeta epoki romantyzmu, Friedrich Schiller.

Wiersz Schillera Rękawiczka jest chyba jedynym krótkim utworem niemieckojęzycznego autora, który pamiętam z liceum (ach, kiedy to było!). Nie mam pojęcia, czy obecnie również wspomina się ten wiersz na lekcjach. Do tej pory szczególnie pamiętam romantyzm. W drugiej klasie uczyła nas nowa nauczycielka(a za moich czasów liceum miało cztery klasy, a nie trzy, jak teraz). Właśnie romantyzm był ulubioną epoką nowej “pani od polskiego” i potrafiła ona przekazać uczniom swój entuzjazm do literatury.

A teraz oddajmy głos poecie. Najpierw oczywiście wersja oryginalna, niemieckojęzyczna – pochodzi ona ze strony Projekt Gutenberg-DE.

Friedrich Schiller

Der Handschuh

Vor seinem Löwengarten,
Das Kampfspiel zu erwarten,
Saß König Franz,
Und um ihn die Großen der Krone,
Und rings auf hohem Balkone
Die Damen in schönem Kranz.

Und wie er winkt mit dem Finger,
Auf tut sich der weite Zwinger,
Und hinein mit bedächtigem Schritt
Ein Löwe tritt,
Und sieht sich stumm
Rings um,
Mit langem Gähnen,
Und schüttelt die Mähnen,
Und streckt die Glieder,
Und legt sich nieder.

Und der König winkt wieder,
Da öffnet sich behend
Ein zweites Tor,
Daraus rennt
Mit wildem Sprunge
Ein Tiger hervor,
Wie der den Löwen erschaut,
Brüllt er laut,
Schlägt mit dem Schweif
Einen furchtbaren Reif,
Und recket die Zunge,
Und im Kreise scheu
Umgeht er den Leu
Grimmig schnurrend;
Drauf streckt er sich murrend
Zur Seite nieder.

Und der König winkt wieder,
Da speit das doppelt geöffnete Haus
Zwei Leoparden auf einmal aus,
Die stürzen mit mutiger Kampfbegier
Auf das Tigertier,
Das packt sie mit seinen grimmigen Tatzen,
Und der Leu mit Gebrüll
Richtet sich auf, da wird's still,
Und herum im Kreis,
Von Mordsucht heiß,
Lagern die greulichen Katzen.

Da fällt von des Altans Rand
Ein Handschuh von schöner Hand
Zwischen den Tiger und den Leun
Mitten hinein.

Und zu Ritter Delorges spottenderweis
Wendet sich Fräulein Kunigund:
»Herr Ritter, ist Eure Lieb so heiß,
Wie Ihr mir's schwört zu jeder Stund,
Ei, so hebt mir den Handschuh auf.«

Und der Ritter in schnellem Lauf
Steigt hinab in den furchtbarn Zwinger
Mit festem Schritte,
Und aus der Ungeheuer Mitte
Nimmt er den Handschuh mit keckem Finger.

Und mit Erstaunen und mit Grauen
Sehen's die Ritter und Edelfrauen,
Und gelassen bringt er den Handschuh zurück.
Da schallt ihm sein Lob aus jedem Munde,
Aber mit zärtlichem Liebesblick –
Er verheißt ihm sein nahes Glück –
Empfängt ihn Fräulein Kunigunde.
Und er wirft ihr den Handschuh ins Gesicht:
»Den Dank, Dame, begehr ich nicht«,
Und verläßt sie zur selben Stunde.

Tłumaczenie wiersza na język angielski zostało dokonane przez anonimową osobę; znalazłam je na stronie Poetry Archive. Oto ono:

THE GLOVE

by: Friedrich Schiller (1759-1805)

EFORE his lion-court
Impatient for the sport,
King Francis sat one day;
The peers of his realm sat around,
And in balcony high from the ground
Sat the ladies in beauteous array.
And when with his finger he beckoned,
The gate opened wide in a second
And in, with deliberate tread,
Enters a lion dread,
And looks around
Yet utters no sound;
Then long he yawns
And shakes his mane,
And, stretching each limb,
Down lies he again.
Again signs the king,--
The next gate open flies,
And, lo! with a wild spring,
A tiger out hies.
When the lion he sees, loudly roars he about,
And a terrible circle his tail traces out.
Protruding his tongue, past the lion he walks,
And, snarling with rage, round him warily stalks
Then, growling anew,
On one side lies down too.
Again signs the king,--
And two gates open fly,
And, lo! with one spring,
Two leopards out hie.
On the tiger they rush, for the fight nothing loth,
But he with his paws seizes hold of them both
And the lion, with roaring, gets up, - then all's still,
The fierce beasts stalk around, madly thirsting to kill.
From the balcony raised high above
A fair hand lets fall down a glove
Into the lists, where 'tis seen
The lion and tiger between.
To the knight, Sir Delorges, in tone of jest,
Then speaks young Cunigund fair;
"Sir Knight, if the love that thou feel'st in thy breast
Is as warm as thou'rt wont at each moment to swear,
Pick up, I pray thee, the glove that lies there!"
And the knight, in a moment, with dauntless tread,
Jumps into the lists, nor seeks to linger,
And, from out the midst of those monsters dread,
Picks up the glove with a daring finger.
And the knights and ladies of high degree
With wonder and horror the action see,
While he quietly brings in his hand the glove,
The praise of his courage each mouth employs;
Meanwhile, with a tender look of love,
The promise to him of coming joys,
Fair Cunigund welcomes him back to his place.
But he threw the glove point-blank in her face:
"Lady, no thanks from thee I'll receive!"
And that selfsame hour he took his leave.

Na deser zostawiłam tłumaczenie na język polski; wiersz Schillera przełożył sam Adam Mickiewicz. Tekst tego przekładu pochodzi z Polskiej Biblioteki Internetowej.

Fryderyk Schiller

RĘKAWICZKA

Chcąc być widzem dzikich bojów,

Już u zwierzyńca podwojów

Król zasiada.

Przy nim książęta i panowie Rada,

A gdzie wzniosły krążył ganek,

Rycerze obok kochanek.

Król skinął palcem, zaczęto igrzysko,

Spadły wrzeciądze, ogromne lwisko

Z wolna się toczy,

Podnosi czoło,

Milczkiem obraca oczy

Wokoło,

I ziewy rozdarł straszliwie,

I kudły zatrząsł na grzywie,

I wyciągnął cielska brzemię,

I obalił się na ziemię.

Król skinął znowu,

Znowu przemknie się krata,

Szybkimi skoki, chciwy połowu,

Tygrys wylata.

Spoziera z dala

I kłami błyska,

Język wywala,

Ogonem ciska

I lwa dokoła obiega.

Topiąc wzrok jaszczurczy

Wyje i burczy;

Burcząc na stronie przylega.

Król skinął znowu,

Znowu podwój otwarty,

I z jednego zachowu

Dwa wyskakują lamparty.

Łakoma boju, para zajadła

Już tygrysa opadła,

Już się tygrys z nimi drapie,

Już obudwu trzyma w łapie;

Wtem lew podniósł łeb do góry,

Zagrzmiał - i znowu cisze -

A dzicz z krwawymi pazury

Obiega... za mordem dysze.

Dysząc na stronie przylega.

Wtem leci rękawiczka z krużganków pałacu,

Z rączek nadobnej Marty,

Pada między tygrysa i między lamparty,

Na środek placu.

Marta z uśmiechem rzecze do Emroda:

"Kto mię tak kocha, jak po tysiąc razy

Czułymi przysiągł wyrazy,

Niechaj mi teraz rękawiczkę poda."

Emrod przeskoczył zapory,

Idzie pomiędzy potwory,

Śmiało rękawiczkę bierze.

Dziwią się panie, dziwią się rycerze.

A on w zwycięskiej chwale

Wstępuje na krużganki.

Tam od radośnej witany kochanki,

Rycerz jej w oczy rękawiczkę rzucił,

"Pani! Twych wdzięków nie trzeba mi wcale."

To rzekł i poszedł, i więcej nie wrócił.

Do poczytania!