ladysherlockian's books, or creative reading: Niedzielny kącik poetycki

Na dzisiaj wybrałam wiersz, który pojawił się w mojej pracy magisterkiej - "La Belle Dame sans Merci" Johna Keatsa. Keats (1795-1821) jest jednym z angielskich poetów romantycznych, niedawno powstał nawet o nim film pod tytułem Bright Star (polskie tłumaczenie: Jaśniejsza od gwiazd). Nie widziałam jeszcze tego filmu, a wydaje się, że byłby godny uwagi. Dla czytelników bloga nie znających angielskiego, specjalnie znalazłam polski trailer, oto on:

Wiersz, który dziś zdecydowałam się przedstawić, opowiada o nieszczęśliwej miłości rycerza do tajemniczej elfki. Utwór rozpoczyna się obrazem rycerza, smętnie włóczącego się po świecie, mimo iż jest już jesień i powinien szukać schronienia na zimę. Mężczyzna opowiada czytelnikom swoją niezwykłą historię - spotkał piękną dziewczynę, długowłosą elfkę o delikatnych stópkach. Od razu pokochał nieznajomą, wziął ją na swojego wierzchowca i cały dzień podróżowali, a ona śpiewała elficką piosenkę. Rycerzowi wydawało się, że jego miłość jest odwzajemniona, mimo iż nie mógł porozumieć się z dziewczyną. Elfka zbierała dla niego pożywienie i w tajemnym języku elfów wyznała mu swoją miłość. W końcu dotarli do groty, gdzie położyli się spać, a rycerz ucałował ukochaną na dobranoc. Miał dziwny sen - śniły mu się szeregi królów i książąt, wojowników - wszyscy byli śmiertelnie bladzi i ostrzegali go przed niewolą u tytułowej "La Belle Dame sans Merci" - po polsku "Piękna kobieta bez litości." Kiedy rycerz się obudził, był sam, jego kochanka zniknęła. Od tej pory poświęcił się poszukiwaniu owej elfki, jak do tej pory bezskutecznemu. Stąd też jego smutek.

Napisałam streszczenie wiersza, bo jak zwykle nie udało mi się odnaleźć polskiego tłumaczenia, które mogłabym tu legalnie umieścić. Wklejam więc angielski tekst Keatsa:

1

Ah what can ail thee, wretched wight,
     Alone and palely loitering;
The sedge is wither’d from the lake,
     And no birds sing.

2

Ah what can ail thee, wretched wight,
     So haggard and so woe-begone?
The squirrel’s granary is full,
     And the harvest’s done.

3

I see a lilly on thy brow,
     With anguish moist and fever dew;
And on thy cheek a fading rose
     Fast withereth too.

4

I met a lady in the meads
     Full beautiful, a fairy’s child;
Her hair was long, her foot was light,
     And her eyes were wild.

5

I set her on my pacing steed,
     And nothing else saw all day long;
For sideways would she lean, and sing
     A faery’s song.

6

I made a garland for her head,
     And bracelets too, and fragrant zone;
She look’d at me as she did love,
     And made sweet moan.

7

She found me roots of relish sweet,
     And honey wild, and manna dew,
And sure in language strange she said,
     I love thee true.

8

She took me to her elfin grot,
     And there she gaz’d and sighed deep,
And there I shut her wild sad eyes—
     So kiss’d to sleep.

9

And there we slumber’d on the moss,
     And there I dream’d, ah woe betide
The latest dream I ever dream’d
     On the cold hill side.

10

I saw pale kings, and princes too,
     Pale warriors, death-pale were they all;
Who cry’d—”Le belle Dame sans mercy
     Hath thee in thrall!”

11

I saw their starv’d lips in the gloom
     With horrid warning gaped wide,
And I awoke, and found me here
     On the cold hill side.

12

And this is why I sojourn here
     Alone and palely loitering,
Though the sedge is wither’d from the lake,
     And no birds sing.